Een schrijven aan zichzelf...

Een schrijven aan zichzelf Sprookje**

lieve vriend, ken mijn gevoelens die ik omschrijven zal
ik draaf de weg en ken er geen geluk
natuur gaat langs mij heen, de mensen
zijn voor mij de hel, maken mij gevoegelijk stuk

de omtrek waar ik in vertoef zijn mij het droefst
de muren praten tegen mij, het is genoeg
jij kent mij goed, ik wil je schrijven
dat ik tot ‘s avond laat de dagen droef

herkenbaar is het wat je schrijft naar mij
ik geef je zoals altijd antwoord
ik hou , dat weet je zelf, het meest van jou
weet je wat aan jou het meeste stoort?

je ziet er blind en kijkt de weg het onkruid
de pracht op andere wegen zie je niet
de zon, de zee, die alles samenbindt
de sterren,de natuur, de maan, beste vriend: geniet!

maar ik zie er zoveel leed, angst en pijn
dat moet jij in hemelsnaam ook zien
waar komt jouw opgewektheid vandaan
er zijn nog altijd oorlogen bovendien

zie je dat kleine kind in die blijheid
zie je die verliefden elkaar innig kussen
hoor je de vogels de dag begroeten
dat is er ook nog ondertussen

ruik je het frisse groen na regenbuien
en dan het voelen van de warmte van de zon
de liefde heb ik nog niet genoemd
die is en blijft er bij elke horizon

als jij het zegt, dan zal het wel zo zijn
denkend en voelend heb je misschien gelijk
waarom is de wereld toch zo ingewikkeld
als ik ze uit mijn ooghoeken bekijk

Ik geef je mijn voelen, lieve vriend
wil je anders leren denken
dan moet je mij binnenlaten
ik kan en wil het je zomaar schenken

16-09-2005

Willem